Kaybettik....

Cinsiyetlerini öğrenecektik.

Eşimde bir yandan her gidişimizde 1 artış daha gösterir de bu sefer de üçüze hamile olduğumu duyarız diye endişeye kapılıyordu :)) 

Bir önceki kontrolde

 "Bir tanesi prenses gibi duruyor ama diğeri için emin değilim o yüzden kesin birşey söylemek istemiyorum "

demişti doktorumuz.

Heyecanlanmıştık prenseslerimiz geliyor diye. 

Bu seferki kontrolde kesin belli olacaktı . 16 haftalık olmuştuk . En son 12 haftalıkken doktorumuzu ziyaret etmiştik.

Mutlu bir şekilde odaya girdiğim o günü ömrüm boyunca unutamayacağım.

"Biz geldik 4 ümüz ." derken 32 dişimi gösterdiğim odadan gözyaşları içerisinde çıkacağımı nereden bile bilirdimki. 

Her zaman ki gibi yattım muane yatağına. Doktor başladı kontrole. Bakışları hoşuma gitmedi başta. Maşallah dedim görünce bebeklerimi. Aklıma gelmiyor çünkü hiç bir kötülük.

Bismillah dedi doktor. 

"Kötü birşey mi var hocam" diyebildim. 

"Sakin ol" dedi.

Karnımı salladı. Hareket etsin kalp atışı alabilelim istedi. Olmadı....

Kaybettik dedi.

Karnımda 1 aydır ölü yatıyorlarmış ve benim haberim yoktu.

Nasıl bir acı bilir misiniz?

Hayallerin yarım kalması, canından bir parçanı kaybetmek. 

Doğsalardı sendromlu olurlardı dediğini hatırlıyorum doktorun "Hayır doğurmayacağım!!!" diye haykırdığım daha dün gibi hatırımda. 

Sonrası radyoloji. Yarım saat Radyoloji uzmanları baktı. Yoktu... Yaşamıyorlardı.

Ben bitmiştim,

Herşey bitmişti,

Doktorumun , çevremdekilerin tek duası zehirlenmemem oldu. Çünkü kese etrafında plesentada kanama yoktu ve ben bu sebeple zehirlenmemiştim. 

Nasıl bir duygudur bir geceyi karnınızda yaşamadığını bildiğiniz bebeklerinizle geçirmek ? bilir misiniz?

Gece yarısı kalkıp acile gittim. Olur da kalp atışını alırım belki diye . Alamadık...

Ertesi gün şiş gözlerle  yarım yamalak yapılmış kahvaltıyla sabahın  6 sında yollara düştük.  

Saat 7 de suni sancıyla başlayıp akşam  7' ye kadar sürdü doğumum. Sonrasında kürtaj ,bebeklerin patolojiye gönderilmesi ve genetik tahliller...

40 ımın çıkması...

Yaşadığım sinir krizleri de cabası...